Yalcin Cihangir (1968 Büyükcamili, Turkije) woonde in zijn geboorteplaats naast het huis van zijn oom, een ijzersmid, voor wie hij ook ging werken na slechts vijf jaar school. Het “wilde kind”, zoals hij zichzelf herinnert, leerde er met ijzer en verf omgaan. Op dertigjarige leeftijd werd hij vrachtwagenchauffeur, reed een half jaar door Europa.
Toen hij eind jaren negentig in Amsterdam kwam, besloot hij er te blijven en werd bordenwasser in een restaurant. Hij raakte gefascineerd door de Nederlandse fietscultuur en besloot een eigen ontwerp van een attractieve gezinsbakfiets in productie te laten brengen. Al snel werd hij succesvol met eigen fabrieken in binnen- en buitenland. De zgn. Fietsfabriek ging echter failliet, een bittere ervaring voor hem. Hij kwam op straat te leven en ging weer borden wassen. Twee jaar geleden begon hij te tekenen uit “woede en verveling”. Yalcin ooit de bekende fietsontwerper blijkt een invalsrijk en spiritueel kunstenaar te zijn die gelooft dat alles bezield is. In korte tijd produceerde hij enkele honderden tekeningen waarin hij zijn geesten laat verschijnen.
